Het laatste maandje

15-6-2014
Aan alles komt een eind, dus ook aan mijn uitwisseling komt een eind. Wat eigenlijk onvoorstelbaar is… Deze week wordt een week vol verdriet en vreugde. Ik ben een jaar weggeweest, dus je kan niet in één woord bepalen wat voor ervaring dit was. Het was een jaar vol ervaringen; nieuwe gewoontes, aanpassing, rondspokende gedachtes, geduld, feest, vrienden, familie, eten, sport, blunders, ongemakkelijke momenten, muziek, mates, open geest, onverwachte dingen, pijnvol, verandering, taal en ook vertrouwen. Kortom, een uitwisseling is het realiseren dat alles wat je had verwacht helemaal anders is als je het uiteindelijk hebt ervaren.
De laatste keer dat ik had geschreven was in februari nadat ik terug was gekomen van Bariloche. Daarna was de school weer begonnen en ben ik zowel met mijn klas als met mijn familie heel veel closer geworden. Alles heb ik samen gedaan en gedeeld.
Ook de kans gehad om Buenos Aires te bezoeken met een vriendin, een geweldige grote stad. Je kan het vergelijken met een mix van New York en Parijs zeggen ze. Er leven verschrikkelijk veel mensen en het kan er ook gevaarlijk zijn. De cultuur van Argentinië komt er totaal niet in terug dan met de rest van de provincies, alleen dat alle mensen daar “mate” drinken. Maar het was leuk om zo door de stad te lopen en dingen te verkennen.
Daarnaast veel wedstrijden en reisjes gehad met handbal in de laatste maanden. Ook ontzettend veel uit geweest realiseer ik me nu. Het leven hier is nu zo doodnormaal voor mij. In het begin was alles nieuw en geweldig, nu is het nog steeds leuk maar niet meer bijzonder. Ohja, “la presentacion de los buzos” was geweldig! Ik zit in het laatste jaar van de middelbare school, en iedere vijfde klas maakt als eindexamenkanidaat een vest als een soort herinnering van de middelbare school. Het vest wordt door de leerlingen ontworpen en daarna zal je hem dus gaan presenteren voor de school. De avond voor de presentatie verzamelde we in een soort schuur met de hele klas. Hier verbleven we de hele nacht feesten. Om 9 uur in de ochtend gingen we naar school om onze vesten te presenteren, we hadden een hele show opgezet en daarna gingen we het door vieren in het centrum. Uiteindelijk hebben de klasgenootjes het vest cadeau gegeven aan mij als teken van een geweldige herinnering. Het was geweldig!
Nu is de vraag hoe het weer zal zijn als ik thuis ben. Mensen zullen vast denken: “jeetje, jij bent ook niet bruin geworden” “nee klopt, het is hier ook winter”. Of “jeetje, jij bent ook dik geworden” “ja klopt, er wordt ik vlees gegeten; bijna elke dag” (haha). Nu gaan ik weer terugrollen naar de Nederlandse cultuur; de drukte, de fiets, de roddels, de vrijheid, het landje, de voetbal, de studie, de bitterballen, Hillegom, de kou maar het belangrijkste: moeders en haar wijntje + japanse mix en vaders met zijn biertje + gezouten nootjes, mijn gestoorde zusjes, Iep met zn kleine piep, mijn lieve essie, mijn dappere maf en zelfs jimmovies, ja dié ja van jimmovies. En hoe zal het landje erbij liggen? Zal mijn kleine neefje Jippie mij nog herkennen? Is oma nog steeds zo`n heerlijk wijfie als eerst? En oma fiets hoe zou het daarmee gaan? Zal er veel veranderd zijn in het ouderwetse Hillegom? Ik kan zo nog wel doorgaan met vragen. Het zal vast raar zijn om weer thuis te zijn, maar ik kijk er uiteraard naar uit. Deze ervaring zal ik in mijn leven niet vergeten en is misschien wel mijn beste beslissing ooit geweest.